من عاشق این ساز هستم و برای هر کسی که این ساز را در دستش دارد احترام زیادی قائل هستم؛ خواه آن فرد رقیب من باشد یا خیر. من از سال‌های خیلی قدیم علاقه‌مند به این ساز بودم و از شکل ظاهری تا رنگ صدای این ساز را واقعاً دوست دارم و بخشی از دلایل فعالیت حرفه‌ای من این موارد بود.

بله دقیقاً. متأسفانه تبلیغات و اطلاعات اشتباهی از این ساز وجود دارد و موارد اشتباهی درباره سازهای بادی و خصوصاً ساکسوفون گفته می‌شود. مثل این گفته غلط که نوازندگی این سازها باعث بیماری‌های تنفسی و فشار به سیستم تنفسی و گوارشی و.... می‌شود. همچنین دلیل دیگر، آموزش‌های غلطی است که در ارکسترهای نظامی حاکم است که در افکار عمومی نسبت به این ساز تاثیرگذار بوده است. آنها نیروهای نظامی را که اکثراً سرباز هستند وادار می کنند تا به نوازندگی در مارش های نظامی که معمولا مارش های استاندارد و سختی هستند بپردازند و افراد بدون فراگیری روش صحیح، شروع به نوازندگی می‌کنند و به همین دلیل فشار زیادی را متحمل می‌شوند. معمولاً این افراد به دلیل جوان بودن خودشان متوجه این موضوع نمی‌شوند.اما در کل انرژی لازم برای نواختن این ساز در حد همان نفس کشیدن است و نه بیشتر. من هنرجویان خانم زیادی دارم. حتی هنرجوی خانمی داشتم که از 9 سالگی شروع به نواختن این ساز کرد و الان خیلی موفق است.

به نظر من افرادی که دوست دارند متفاوت باشند و اصطلاحاً خاص هستند به سمت این ساز می‌آیند. چون نوازندگی این ساز در شروع خیلی سخت است و صبوری زیادی می‌خواهد و بنابراین زمان و تمرین بیشتری نسبت به دیگر سازها را نیز می‌طلبد تا بتوان به صدای مطلوب رسید.

کلارینت هم می‌نوازم که هم‌خانواده همین ساز است.

سبک موسیقی مورد علاقه ام جز و بلوز است و درست است که در سبک جز به اندازه علاقه و انتظارم پیشرفت نداشتم ولی مهمترین دلیل آن، فوت استادم پرویز شهبازی و نبود استادی به تبحر ایشان بود که از او بیاموزم. موضوع دیگر اینکه در هارمونی هم خیلی سلیقه‌ای عمل میشود و برخی حتی بلوز نواختن را نمی‌دانند به جز تعدادی محدود از نوازندگان و هنرمندان با تجربه. ولی من حداقل در گوش کردن و یادگیری در این سبک ها سعی خودم را کردم.

بزرگترین معضل نوازندگان از دید من عدم آگاهی کامل آنها نسبت به جزئیات سازی است که می‌نوازند و یکی از بزرگترین دلایل آن می‌تواند این موضوع باشد که متاسفانه خیلی‌ها در قالب تدریس موسیقی کلاه‌برداری می‌کنند و هزینه خیلی زیادی از هنرجویان می گیرند. به عنوان مثال بابت تحویل یک ملودی ساده که ضبط می کنند، پول زیادی از هنرجو دریافت می‌کنند. دیگر اینکه اکثر معلم‌های خوب موسیقی در کشور ما در تهران متمرکز شده‌اند و مشکل دیگر این است که قیمت ساز به خصوص سازی مثل ساکسوفون گران است. چون معمولاً این ساز ها در ایران ساخته ‌نمی‌شوند و دارای ساختار پیچیده‌ای است. کماکان که خود من هم درگیر این موضوع بوده‌ام. اخیراً هم به همین دلیل ساز‌های چینی زیادی وارد می‌شود که متأسفانه کیفیت ندارند.

کسانی که در هنرستان موسیقی یا دانشگاه موسیقی این رشته را می‌آموزند، تمام دغدغه‌شان موسیقی می‌شود و این موضوع خیلی خوب و تاثیرگزار است. اما متأسفانه خروجی هنرستان‌ها یا دانشگاه‌ها در سال‌های اخیر کاهش یافته، در حالی که قبلاً اکثر بزرگان موسیقی از هنرجویان دانشگاه‌ها و هنرستان‌های موسیقی بوده‌اند. اما اکنون آن بازدهی وجود ندارد که متأسفانه یکی از دلایل آن، زمینه کاری کم برای این رشته و نبودن انگیزه کافی است و دیگر اینکه استادان خیلی خوبی برای برخی سازها و مباحث این رشته وجود ندارد و به همین دلیل از نظر من آموختن بعضی سازها به صورت آکادمیک بهتر است و بعضی دیگر خیر. رشته تحصیلی خود من عمران است و موسیقی را به صورت متفرقه یا خصوصی دنبال کردم.